ഞാന്‍ ഗന്ധര്‍വന്‍
1988ലോ 89 ലോ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു . ഞാന്‍ രാമഗുണ്ടത്ത് നിന്ന് ലീവില്‍ തൃശ്ശൂര് വന്നത് വെക്കേഷന്‍ ആസ്വദിക്കാനാണ്. (തൃശൂര്‍ പഴയ നടക്കാവില്‍ ബ്രഹ്മസ്വം മഠത്തിനു എതിരിലാണ്. അമ്മാവന്റെ വീട്. അമ്മായിയുടെ തറവാട് ആണ് പി ടി ഹൌസ് ) ലീവില്‍ വന്നാല്‍ എന്റെ ഒരു കമ്പനി ഉണ്ട്. കുറെ നല്ല സുഹൃത്തുക്കള്‍ മിക്കവാറും ബ്രാഹ്മിന്‍സ്.
എന്റെ സുഹൃത്തുക്കള്‍ ആരോ പറഞ്ഞു രാമനിലയതിനടുത്തു ഒരു സിനിമയുടെ ഷൂട്ടിംഗ് ഉണ്ട് എന്ന് . കേട്ട പാതി ഞാന്‍ അങ്ങോട്ടേക്ക് പോയി .ദൂരെ നിന്നേ ഒരു ചെറിയ ആള്‍ക്കൂട്ടം കണ്ടു . അന്നത്തെ ക്രേസ് മോഹന്‍ലാലും മമ്മൂട്ടിയും ഒക്കെ ആണല്ലോ . അടുത്ത് ചെന്നപ്പോള്‍ കണ്ടത് ആര്‍ ബാലകൃഷ്ണപിള്ളയുടെ മകന്‍ ഗണേശനും പിന്നെ പുതു മുഖം ഒരു പെണ്ണും …മടങ്ങി പോരാന്‍ ഒരുങ്ങവേ സംവിധായകനെ കണ്ടു . എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളിലെ ഇഷ്ട സംവിധായകന്‍ പദ്മരാജന്‍ . താടിയില്‍ എന്തോ വിരലോടിച്ചു നില്‍ക്കുകയാണെന്ന് തോന്നുന്നു.
ഞാന്‍ അടുത്ത് ചെന്ന് . ആള്‍ എന്തോ ഗഹനമായ ചിന്തയിലാണ് . ഏതായാലും ഉച്ച ഊണിനു പായ്ക്ക് അപ്പ്‌ പറഞ്ഞു . യുണിറ്റ് അംഗങ്ങള്‍ ഓരോരുത്തരായി സെറ്റ് മാറ്റുന്ന തിരക്കില്‍ വ്യാപ്രുതരായി. ഞാന്‍ വിറയ്ക്കുന്ന കാലുകളോടെ അദ്ധേഹത്തിന്റെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു.
ആരോ ശല്യപെടുത്താന്‍ ചെന്നു എന്ന വണ്ണം ഒന്ന് ഇരുത്തി നോക്കി മുന്നിലേക്ക്‌ നോക്കി നില്‍ക്കവേ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു . ഒരു കഥ എഴുതിയിട്ടുണ്ട് . അതൊന്നു നോക്കിയാല്‍ … എന്റെ കയ്യില്‍ നിന്നും കടലാസ് വാങ്ങി …. ഒന്നോടിച്ചു നോക്കി .എന്നിട്ട് എന്നെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി … പരീക്ഷക്ക്‌ കോപ്പി അടിച്ചിട്ട് തൊണ്ടി സഹിതം പിടിക്കപെടുന്ന കുട്ടിയുടെ അവസ്ഥയിലാണ് ഞാന്‍. അദ്ദേഹം ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല . കയിലിരുന്ന കടലാസിലും എന്റെ മുഖത്തേക്കും മാറി മാറി നോക്കി എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു . ഇപ്പോള്‍ ഇവിടെ ഷൂട്ട്‌ ചെയ്യുന്ന പടത്തിന്റെ പേരറിയാമോ? ഇല്ലെന്ന അര്‍ത്ഥത്തില്‍ ഞാന്‍ നിന്നു.സംസാരിക്കാനുള്ള എന്റെ സാഹസം തൊണ്ടയില്‍ നിന്നും പുറത്തേക്കു വരുന്നില്ല. ആരോ കഴുത്തിന്‌ പിടിച്ചിരിക്കുന്ന പോലെ .
ഞാനെഴുതിയ തലക്കെട്ടും സിനിമയുടെ തലക്കെട്ടും ഒന്ന് …ഞാന്‍ ഗന്ധര്‍വന്‍ ….ഞാന്‍ ഞെട്ടി……
അദ്ദേഹം ആദ്യത്തെ വരി വായിച്ചിരിക്കണം ….അത് ഏതാണ്ടിങ്ങനെ ആയിരുന്നു ….
“ധനുമാസത്തിലെ ഒരു പൌര്‍ണമി രാത്രി . മഞ്ഞും നിലാവും ഇണ ചേര്‍ന്ന് നില്‍ക്കുന്ന ആ പാട ശേഖരങ്ങള്‍ക്ക്‌ നടുവിലൂടെ ഭാമയും രാധികയും ഗോപികയും ആയില്യം കാവിലേക്കു പോകുകയായിരുന്നു . അന്നത്തെ രാവിന്‍റെ ചന്തം ഒന്ന് വേറെ ആയിരുന്നു . അങ്ങകലെ എവിടെ നിന്നോ ഒഴുകി എത്തുന്ന തിരുവാതിരപ്പാട്ടിന്റെ ശീലുകള്‍ അവ്യക്തമായി കേള്‍ക്കാന്‍ സാധിക്കുമായിരുന്നു. …..”
അദ്ദേഹം ഒന്നും പറയാതെ കടലാസുകള്‍ എന്നെ ഏല്പിച്ചു . സംസാരിക്കാന്‍ പിശുക്ക് എന്തിനാ ? എന്ന് ഞാന്‍ ആലോചിച്ചു . അതെന്റെ തെറ്റിധാരണ ആണെന്ന് പിന്നെ ഞാന്‍ അറിഞ്ഞു …
നിരാശനായി ഞാന്‍ തിരികെ നടക്കവേ അദ്ദേഹം വിളിച്ചു … “തനിക്കു നിരാശ വേണ്ട
ഈ കഥ രാമഗുണ്ടത്തെത്തിയ പാടെ ഞാന്‍ മറന്നു . ജോലിയുടെ തിരക്കുകള്‍ ഒഴിയുമ്പോള്‍ മുരളുന്ന കോണ്‍ക്രീറ്റ് യന്ത്രങ്ങളുടെ ഇടയില്‍ നിന്നും ഒരു മോചനത്തിനായി എഴുതുന്ന ചിലതില്‍ ഉള്‍പ്പെട്ട ഒരു കഥ . അത്രയുമേ ഞാന്‍ കരുതിയുള്ളു .. ആ കഥയാണ് ലോകത്തെ ഒരു പ്രശസ്ത സംവിധായകന്‍ നല്ല കഥയാണെന്ന് പറഞ്ഞത് .
ഇന്ന് എന്റെ കയ്യില്‍ അന്ന് എഴുതിയ ഭൂരിഭാഗം കടലാസ്സുകളും ഇല്ല . ഇന്ന് അത് എഴുതാന്‍ വീണ്ടും തുനിയുമ്പോള്‍ എന്താ വരികയെന്ന് എന്റെ ഹൃദയത്തിനു മാത്രമേ അറിയൂ .
പക്ഷെ ഒരു സ്വകാര്യ ദുഃഖം മാത്രം … ഇന്ന് ഇത് ഒന്ന് കൂടി കാണിക്കാന്‍ പപ്പേട്ടനും ലോഹി ഏട്ടനും ഇല്ലല്ലോ എന്ന് … ഒരിക്കലും നേരില്‍ കാണാതിരുന്ന ലോഹി ഏട്ടനും ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ ആരാധിച്ച എന്റെ ഗന്ധര്‍വനും ഇത് സമര്‍പ്പിക്കുന്നു .
No comments:
Post a Comment